Hoe iemand zijn of haar kwaliteit van leven ervaart, is subjectief, en is dus voor iedereen verschillend. ‘Kwaliteit van leven’ zegt namelijk alleen iets over hoe iemand zijn of haar lichamelijke, psychische en sociale functioneren ervaart. De een beschouwt kwaliteit van leven vooral als ‘tevreden zijn met het leven in het algemeen’, de ander vindt ‘tevreden zijn met de lichamelijke of geestelijke gezondheid’ belangrijker. Zo kunnen twee mensen een heel andere kijk hebben op de kwaliteit van hun leven.

‘In Nederland heb je soms al zorg te pakken voor je het echt nodig hebt’, vult Ronald aan. ‘Maar het begint met luisteren. Wat heeft iemand echt nodig? Wat wil iemand? Is zorg dan altijd het antwoord? Nee, natuurlijk niet. Waarom zien we niet dat ouderen ongelukkig worden?’ Rudi: ‘De zorg is gefragmenteerd en in zichzelf gekeerd. Er wordt niet echt geluisterd: “Ik hoor wel wat u zegt, maar we gaan het zus of zo doen.” Daar gaat het telkens mis.’

‘Er wordt te weinig geluisterd, en er wordt zeker veel te weinig geluisterd naar wát we beluisterd hebben.’ Een paar keer valt de zin in het interview met Rudi Westendorp en Ronald Simons, de tweekoppige directie van Vereniging Reable Nederland. Waarmee hoogleraar ouderengeneeskunde Rudi maar wil zeggen: het systeemdenken heeft het gewonnen van de aandacht voor wat hulpvragers nu eigenlijk nodig hebben. Ronald: ‘In beleidsstukken vind je veel over passende zorg en persoonsgerichte zorg. Maar in de praktijk vind je een enorm productgerichte aanpak.’ Een interview over het ene woord dat verandering moet brengen: reablement.

Heel Nederland ervan overtuigen dat reablement de oplossing is om de ouderenzorg futureproof te maken. Je zou verwachten dat daar een complete communicatie-afdeling handenvol werk aan heeft. De realiteit is dat die ‘complete afdeling’ vooralsnog bestaat uit - welgeteld - één communicatieadviseur. Al klopt dat van die handenvol werk wél, lacht Marieke Hoekwater. ‘Als ik zie wat er af en toe allemaal aan werk naar mij toe komt…’ Werk dat ze niet alleen met plezier maar ook met veel ervaring doet. En vooral met veel bezieling. ‘Als ik vanuit mijn positie een waardevolle bijdrage kan leveren aan verandering in de ouderenzorg in Nederland, zou dat té gek zijn.’

Vandaag zou ze zomaar in een boardroom kunnen staan. Om bevlogen een managementteam aan de hand te nemen bij het inslaan van een nieuwe strategie. En morgen kan Laura Soudijn de trainer zijn die zorgmedewerkers - niet minder bevlogen - wegwijs maakt in reablement. Het lijken contrasterende activiteiten. Maar, zegt Laura zelf, ‘trainen in reablement ligt heel dicht bij mijn andere werk’. En dan is er ook nog de persoonlijke drive om iets voor de ouderenzorg te kunnen betekenen. ‘Wat mij aanspreekt in reablement is de vraag die je stelt: wat kun je zelf nog, en dan pas waar heb je hulp bij nodig?’

Al tien jaar voordat vereniging Reable Nederland officieel van start ging, was ze in haar eentje bezig de ouderenzorg te transformeren. Met ‘Maak de burger meester’ had Kirsten Tinneveld Madsen zelfs een eigen stichting ervoor opgericht. Haar aansluiting bij de vereniging betekende het eind van de stichting. Maar niet het eind van haar ambitie om reablement aan de man (m/v) te brengen. ‘Zestig procent van de Denen die aankloppen bij de thuiszorg is na twaalf weken volledig zelfredzaam. Ze geven ook aan dat het levensgeluk omhoog is gedaan. Professionals vinden het werk leuker. Waarom léren we niet van elkaar?’